Neysem O Oldum

Neysem o oldum,

Dolduramadım içimi kavgalarımla.

Bir sükunet etmek istedim, dilsiz oldum.

Hakikate varmak istedim, dünyayı göremez oldum.

Gözlerim, gerçeği ararken körleşti,

Ellerim, dokunmak isterken boşlukta kaldı.

Bir ses duymak istedim içimde,

Ama yankılar sustu birer birer.

Kendi gölgeme çarptım her köşe başında,

Yol dediğim hep başladığım yere döndü.

Bir ışık bekledim karanlığın ardından,

Ama gece, hep geceydi burada.

Sözcüklerimi bıraktım bir suya,

Belki bir kıyıya varır diye.

Ama su, suskun bir çöl gibi kurudu.

Hakikat dediğim, bir seraptı belki,

Ya da ben, yanlış bir rüyaya inandım.

Şimdi ne sessizlik teselli verir,

Ne de gürültü anlam taşır.

Kendi içimde bir yolculuğa çıktım,

Ve belki de asıl kayboluş buydu.

Ama yine de,

Bir kıvılcım var içimde.

Belki hakikat,

Görmekte değil,

Yanmayı göze almakta saklıdır.